مطالب مختلف از وب

آگونیست دوپامین

برای مردانی که با ناباروری و هیپرپرولاکتینمی مراجعه می کنند، آدنوم هیپوفیز ترشح کننده پرولاکتین (شایع ترین تومورهای عملکردی) باید به عنوان علت زمینه ای در نظر گرفته شود. تومورهایی که باعث فشرده شدن ساقه و هیپرپرولاکتینمی می شوند نباید با آگونیست دوپامین درمان شوند. سطوح بالا پرولاکتین ترشح ضربانی GnRH را مهار می کند، مردان با هیپوگنادیسم و ??ناباروری مواجه می شوند و همچنین ممکن است سردرد یا تغییرات میدان بینایی ثانویه به فشرده سازی تومور هیپوفیز را تجربه کنند. در این حالت، آگونیست‌های دوپامین برای درمان ناباروری و تومور هیپوفیز تجویز می‌شوند. هر دو بروموکریپتین و کابرگولین در گذشته استفاده می شده اند. با این حال، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد کابرگولین در سرکوب تولید پرولاکتین مؤثرتر از بروموکریپتین است (25)، و نشان داده شده است که سطح پرولاکتین را در 70? از بیماران مقاوم به بروموکریپتین عادی می کند (26). بنابراین، کابرگولین (0.125-1.0 میلی گرم دو بار در هفته) انتخاب ارجح است زیرا بالاترین کارایی را در عادی سازی سطح پرولاکتین و کوچک کردن تومورهای ترشح کننده پرولاکتین دارد. بیمارانی که نمی توانند سطح پرولاکتین طبیعی را با حداکثر دوز قابل تحمل به دست آورند، یا کمتر از 50 درصد کاهش اندازه تومور را تجربه می کنند و قادر به بازیابی باروری نیستند، به احتمال زیاد مقاومت آگونیست دوپامین دارند. توصیه فعلی برای تومورهایی که به آگونیست دوپامین مقاوم هستند، افزایش دوز دارو یا تغییر از بروموکریپتین به کابرگولین است. به بیمارانی که کابرگولین یا تغییر دوز مصرف نمی شود، توصیه می شود تحت عمل جراحی قرار گیرند.

درمان با مهارکننده آروماتاز ??(AI) 

درمان هوش مصنوعی مردان مبتلا به OAT ایدیوپاتیک یا آزواسپرمی، استفاده غیرمجاز از این دارو است. AIs (آناستروزول 1 میلی گرم در روز، یا لتروزول 2.5 میلی گرم در روز) T را افزایش می دهد، سطح استروژن را کاهش می دهد و متابولیسم محیطی T را مهار می کند. هدف کاهش اثر استروژنی روی اسپرماتوژنز است. نشان داده شده است که سطوح بالای استروژن در ترکیب با سطوح T پایین باعث اختلال در اسپرم زایی مناسب می شود (28). مهمتر از آن، افزایش سطح استروژن منجر به مهار بازخورد محور HPG می شود و نتیجه نهایی کاهش LH لازم برای تولید T و FSH برای بهینه سازی تولید اسپرم است (29). فعالیت مهار آروماتاز ??بدون توجه به BMI بیمار نشان می دهد که فعالیت آروماتاز ??در سلول های لیدیگ مسئول تبدیل T به استرادیول (E) و اختلال در پارامترهای منی است (30،31).

یک مطالعه کوچک از تستولاکتون با دوز بالا بر کیفیت مایع منی یا میزان بارداری در مردان مبتلا به الیگوزواسپرمی ایدیوپاتیک تأثیری نداشت، با این حال نسبت T/E با درمان در این کارآزمایی تحت تأثیر قرار نگرفت (32). استفاده از تستولاکتون در کارآزمایی دیگری بر روی مردان مبتلا به ناباروری ایدیوپاتیک و T<300 نانوگرم در دسی لیتر با نسبت T/E <10:1، بهبود در پروفایل هورمونی و پارامترهای مایع منی را نشان داد (33). این یافته‌ها نشان می‌دهد که حداقل یک زیرمجموعه کوچک از بیماران ناباروری مرد با سطوح E سرم بالا ممکن است از درمان با دوز پایین تستولاکتون سود ببرند. با این حال، شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه درمان با دوز بالای تستولاکتون ممکن است در واقع تولید T را مهار کند، بنابراین ممکن است در بهبود تولید اسپرم و باروری موثر نباشد. کاندیدهای مهار آروماتاز ??معمولاً به عنوان مردانی با سرم و نسبت T<300 نانوگرم در دسی لیتر و T/E > 10 شناسایی شده اند (33).

در یک مطالعه غیر کنترل‌شده که آناستروزول و تستولاکتون را مقایسه کرد (74 نفر تستولاکتون دریافت کردند و 104 نفر آناستروزول دریافت کردند)، در مردان نابارور، اولیگو یا آزواسپرم با نسبت T/E غیرطبیعی، درمان منجر به بهبود غلظت، تحرک و مورفولوژی اسپرم در همه افراد شد. افراد ثبت نام شده (30)، صرف نظر از اینکه بیمار چه دارویی مصرف می کرد. استفاده از آناستروزول ممکن است در افزایش نسبت T به استروژن موثرتر باشد، و احتمال اینکه باعث وقفه در تولید استروئید آندروژنیک و همچنین مهار آروماتاز ??شود، همانطور که در تستولاکتون دیده می شود، کمتر است و عوارض جانبی کمتری دارد. استفاده از لتروزول AI در درمان 27 مرد مبتلا به الیگواسپرمی یا آزواسپرمی بهبود قابل توجهی در پروفایل هورمونی و بهبود پارامترهای مایع منی از جمله افزایش غلظت اسپرم نشان داد. 20 درصد از مردان اولیگواسپرمی تحت درمان به بارداری خود به خودی دست یافتند و 24 درصد از مردان آزواسپرم اسپرم در انزال شناسایی شده بودند (34). از آنجایی که اغلب مردان با غلظت کم اسپرم معمولاً دارای فعالیت آروماتاز ??اضافی هستند که منجر به کاهش نسبت T/E می‌شود، به نظر می‌رسد AI در بازگرداندن سطوح LH، FSH و T، بهبود پارامترهای مایع منی و ایجاد مجدد باروری مؤثر است. مردانی که بیشترین بهره را بردند، تشخیص NOA یا الیگواستنواسپرمی ایدیوپاتیک و T و T/E پایین <10:1 (30،33،35،36) داشتند. درمان با هوش مصنوعی معمولاً با عوارض جانبی نادر از جمله حالت تهوع، کاهش میل جنسی، افزایش خفیف بدون علامت در تست های عملکرد کبدی به خوبی تحمل می شود (37). یکی از عوارض جانبی بسیار مهم هوش مصنوعی کاهش احتمالی تراکم استخوان و افزایش کل چربی بدن به دلیل کاهش در دسترس بودن استروژن است (38).

هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH)

آزادسازی ضربانی GnRH در هیپوتالاموس باعث تحریک آزادسازی FSH و LH از هیپوفیز قدامی می شود. در مردان، سطوح طبیعی FSH و LH مسئول القای اسپرماتوژنز و حفظ سطوح بالای T بیضه است (3). تجویز ضربانی GnRH یک درمان موثر برای جایگزینی کمبود GnRH در مردان نابارور با هیپوگنادیسم هیپوگنادوتروپیک (HH) به دلیل عدم ترشح از هیپوتالاموس (به عنوان مثال، سندرم کالمن، HH ایدیوپاتیک) است. مردان مبتلا به HH کاهش باروری دارند که معمولاً با برقراری مجدد T داخل بیضه بالا و تحریک FSH سلول های سرتولی بازیابی می شود (4). هدف از درمان GnRH تحریک آزادسازی گنادوتروپین ها از هیپوفیز قدامی و مسیرهای بعدی در HPG است (3). موثرترین دوز برای GnRH ضربان دار، دوز بین 5-20 میکروگرم هر یک تا دو ساعت است که توسط پمپ یا سوزن زیر جلدی تحویل داده می شود (5).

GnRH در القای اسپرماتوژنز در اوایل چهار ماه پس از شروع درمان بسیار مؤثر است (6). درمان ضربانی GnRH باعث ایجاد اسپرم در حدود 85 درصد از بیماران می شود (7،8)، و به طور متوسط ??60 درصد از زوج ها پس از 9 ماه از درمان به بارداری می رسند و می تواند تا دو سال طول بکشد (9). برخی از مردانی که GnRH دریافت می کنند بهبودی در ویژگی های جنسی خود مانند افزایش حجم بیضه و سایر ویژگی ها مانند رشد موهای ناحیه تناسلی خواهند داشت. از این تغییرات می توان به عنوان نشانگرهای بالینی برای نظارت بر درمان استفاده کرد. افزایش اندازه بیضه، عادی سازی سطوح گنادوتروپین و T، بلوغ ویژگی های جنسی ثانویه، سطح طبیعی مهارکننده B و عدم وجود کریپتورکیدیسم پیش بینی کننده مثبت موفقیت درمان هستند (10). هنگامی که درمان ضربانی GnRH نتوانست پاسخ بالینی ایجاد کند، روش تجویز، اثربخشی دوز یا علل دیگر مانند تشکیل آنتی بادی های ضد GnRH باید به عنوان بخشی از تشخیص افتراقی ارزیابی شود (8). GnRH با موفقیت در درمان مردان مبتلا به HH استفاده می شود، اما در حال حاضر شواهدی برای حمایت از استفاده از آن در درمان ناباروری ایدیوپاتیک وجود ندارد. حدود 10 درصد از بیماران مبتلا به HH ممکن است نیازی به درمان طولانی مدت نداشته باشند. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد هیپوتالاموس پس از توقف درمان برای مدت کوتاهی، GnRH تولید کرده و ترشح می‌کند (11). علیرغم نتایج عالی که در درمان ضربانی GnRH تجربه می شود، استفاده از آن به دلیل در دسترس بودن، ناراحتی زایمان با حمل پمپ و نیاز به تعویض منظم سوزن های زیر جلدی محدود است.

گنادوتروپین ها

درمان ناباروری مردانه در مردان مبتلا به نارسایی هیپوفیز (مانند آدنوم هیپوفیز، بیماری های سیستمیک مانند هموکروماتوز و سارکوئیدوز) بر اساس استفاده از گنادوتروپین ها است، بنابراین اسپرماتوژنز و تولید T را نمی توان با GnRH ضربانی القا کرد. گنادوتروپین ها قبلا از ادرار استخراج می شدند. با پیشرفت فناوری آزمایشگاهی، گنادوتروپین جفتی انسانی (rec-hCG)، FSH (rec-hFSH) و LH (rec-hLH) یا گنادوتروپین های ادراری بسیار تصفیه شده با کیفیت، فعالیت و عملکرد برتر استفاده می شود. هیچ تفاوت تایید شده ای در ایمنی، خلوص یا اثربخشی بالینی در بین محصولات مختلف گنادوتروپین بسیار خالص یا نوترکیب موجود وجود ندارد (12).

در ابتدا، hCG به تنهایی تجویز می شود. پس از چند ماه درمان، اگر اسپرمی تشخیص داده نشد اما سطح T سرمی کافی به دست آمد، درمان با FSH معرفی می شود (13). گنادوتروپین‌ها تزریق‌های زیر جلدی با دوزهای بین 75-150 IU FSH یا گنادوتروپین یائسگی انسانی (hMG) دو تا سه بار در هفته به اضافه 1500-2500 IU hCG دو بار در هفته هستند. مدت درمان ممکن است از 6 تا 24 ماه یا بیشتر متغیر باشد و معمولا تا زمانی که اسپرم در انزال ظاهر شود و/یا زمانی که حاملگی حاصل می شود ادامه می یابد. اکثر مطالعات نشان داده اند که گنادوتروپین ها در حدود 80 درصد از مردان تحت درمان، اسپرم زایی را القا می کنند (14). مدت زمانی که طول می کشد تا اسپرم در انزال ظاهر شود متفاوت است، اکثر مطالعات زمان متوسط ????7 ماه و میانگین زمان 28 ماه را برای رسیدن به بارداری گزارش می دهند (16). یک مطالعه ایمنی چند مرکزی نشان داد که ترکیب hCG و rhFSH باعث تولید اسپرم در مردان مبتلا به HH می شود که به درمان با hCG به تنهایی پاسخ ندادند (17). میزان بارداری نیز بین مطالعات متفاوت است، 38 تا 51 درصد از زوج‌هایی که به دنبال درمان هستند، حامله می‌شوند (9،17). گنادوتروپین ها همچنین سطوح T و حجم بیضه را با عوارض جانبی نسبتا کمی افزایش دادند (13). عوامل متعددی با پاسخ به درمان مرتبط است. کریپتورکیدیسم، بیضه های کوچک، BMI بالا، و نارسایی شدید گنادوتروپین به طور کلی به عنوان یک شاخص پیش آگهی منفی برای درمان با گنادوتروپین در نظر گرفته می شوند . گنادوتروپین ها به طور کلی به خوبی تحمل می شوند و تنظیم دوز مناسب برای بهینه سازی سطح T انجام می شود

برای خانم ها

برخی از عوامل می توانند بر میزان آسانی تخمک گذاری، باردار شدن یا به دنیا آوردن یک زن تأثیر بگذارند. این شامل:

سن. زنان در اواخر دهه 30 و بالاتر معمولاً نسبت به زنان در اوایل 20 سالگی باروری کمتری دارند.

اندومتریوز

بیماری های مزمن مانند دیابت، لوپوس، آرتریت، فشار خون بالا و آسم

عدم تعادل هورمونی

فاکتورهای محیطی. اینها شامل کشیدن سیگار، نوشیدن الکل و قرار گرفتن در معرض خطرات یا سموم محل کار است.

چربی بیش از حد بدن یا چربی بدن بسیار کم

پاپ اسمیر غیر طبیعی که با کرایوسرجری یا بیوپسی مخروطی درمان شده است

DES توسط مادر در دوران بارداری مصرف می شود

بیماری های منتقله از راه جنسی

بیماری لوله فالوپ

سقط های متعدد

فیبروم ها

جراحی لگن

ناهنجاری هایی در رحم که در بدو تولد وجود دارد یا در مراحل بعدی زندگی اتفاق می افتد

مردانه

ناباروری فقط مشکل یک زن نیست. در اینجا لیستی از مواردی وجود دارد که می تواند بر باروری مردان تأثیر بگذارد:

سابقه پروستاتیت، عفونت دستگاه تناسلی یا بیماری های مقاربتی

قرار گرفتن در معرض خطرات حین کار یا مواد سمی. اینها شامل تشعشع، رادیواکتیویته، جوشکاری و بسیاری از مواد شیمیایی است. مواد شیمیایی سمی شامل سرب، اتیلن دی برومین و وینیل کلرید است.

دود سیگار یا ماری جوانا

نوشیدن الکل زیاد

قرار گرفتن اندام تناسلی در معرض دمای بالا

ترمیم فتق

بیضه های نزول نکرده

نسخه دارو. اینها شامل داروهای شبه افیونی است که بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر می گذارد. به عنوان مثال می توان به داروهایی برای درمان بیماری های روانی اشاره کرد.

اوریون بعد از بلوغ

یک مشکل ژنتیکی یا مشکلی که در بدو تولد وجود داشته است (مادرزادی)